"Mama, doe jij eigenlijk aan een sport?" "Eeeehh... nou..."

Aaah, gezegd! Nu kan ik niet meer terug. Kijk, ik kan nu wel een foto delen dat ik mijn sportkleren aanhad vanmorgen en dat ik ben wezen hardlopen, maar…. Ik vind dat een nogal vertekend beeld. Het was trouwens wel echt zo. Maar dat komt omdat ik afgelopen weekend heb besloten een doel te stellen en echt eens voor het eerst in mijn leven die 5 km aan één stuk te gaan rennen. Met als stok achter de deur een hardloopevement in mei. En vanmorgen dus maar gelijk de schoenen aangetrokken.

Mensen die me kennen denken nu: Ach, gaat ze weer hardlopen ja? En zien de bui al hangen. Anka is geen sporter, Anka is liever lui dan moe, we zullen zien hoe lang dit weer duurt.

In 2020 was ik bijna zover, had me aangemeld voor een hardloopevenement en was druk aan het oefenen. Ging ook best wel goed, want ja, Corona en tijd genoeg. Maar toen werd het afgelast, want Corona, en toen verdween mijn motivatie ergens in het doucheputje. Echt één tegenslag en ik kap er mee.

Er zit iets scheef in mijn brein als het over sport gaat. Ik kan uren vertellen over alles wat ik in mijn leven gedaan en geprobeerd heb en sommige dingen waren best even leuk, maar…. Maar ja, wat eigenlijk? Leg ik de laat te hoog? Dat geloof ik echt niet. Maar ik voel me er meestal gewoon echt niet beter door. Eerder slechter. Ik heb wel eens een uitgebreid onderzoek bij een sportarts gehad om uit te sluiten dat ik niet ergens een afwijking of hartproblemen had. Ik kon een tijdje gewoon niet eens de armen omhoog krijgen om de shampoo uit mijn haar te krijgen na het sporten. De hele dag bijkomen en moe voelen. Dat is toch niet normaal? Dus sporten deed ik steeds minder en minder.