Zoals je één ding doet, doe je alles

Ik ging dus vanmorgen weer eens hardlopen. Het was eigenlijk iets te lang geleden. En ik had geen zin. De eerste kilometer was een strijd. Ik baalde van mezelf toen ik een stukje ging lopen. Verdorie Anka, wat gaat het moeilijk. Terwijl ik aan het berekenen was welke route ik het beste kon gaan lopen, kwam ik op een keuzemoment. Rechts af slaan zou mijn ronde veel groter maken, maar dat was wel de mooiere route. Ik besloot dat het niet ging om afstand, ik wilde DAAR lopen, ik zag mezelf daar lopen.

Ik sloeg rechtsaf en het rennen ging gelijk al iets makkelijker. Soms ren ik een stuk en zie ik niks van de omgeving, te druk met het gevecht in mijn hoofd. Nu zag ik een punt voor me me en het rennen ging beter. 

Na een poosje zag ik een houten bankje op een prachtig punt. Oeh, zal ik daar even zitten of is dat weer zelfsabotage? Ik besloot te zitten, zette een fijn muziekje op en genoot helemaal van het moment. De wind langs mijn lijf, en wuivend door het opkomende maïs en de bomen. De zon op mijn huid en glinsterend op de bladeren. Het geruis en een stem van een op dat moment perfecte tekst van een nummer. Ik ontspande en voelde op een moment dat ik weer verder wilde lopen. Vanaf toen ging het gemakkelijk. Vlak voor ik thuis was zette ik nog even goed aan en voelde me goed en voldaan toen ik het tuinpad opliep. Ik moest lachen in en om mezelf. 

Wat is dat toch een bijzondere ervaring steeds, dat hardlopen.

Peter vroeg me hoe het was gegaan en we vergeleken elkaars mindsetstrategie. Daarin werd duidelijk hoe we sommige dingen anders aanpakken. Hij loopt bijvoorbeeld naar een einddoel toe. Voor mij werkt dat niet. En toen bedacht ik me iets wat een wijs iemand ooit had gezegd: Zoals je één ding doet, doe je alles. Dus ik vergeleek onze hardloopaanpak met hoe we dingen in het dagelijks leven doen.

Ik kwam tot het besef dat ik in de war raak als iemand mij vertelt hoe ik dingen moet aanpakken als iets op dat moment niet zo goed lijkt te verlopen. Peter heeft voor de toekomst een heel duidelijk doel, en vanuit daar zet hij steeds stappen om daar te komen. Die klinkt ook logisch, maar ik weet ook dat dit niet werkt voor mij. Ik heb een richting nodig waar ik mijn energie naar toe mag sturen en dan ontvouwen dingen zich vanzelf. 

Ben je niet teveel in het nu? Was zijn vraag. Hoe kan ik nou teveel in het nu zijn? Er is toch alleen maar nu? Mooie vragen om te ontdekken hoe het nou voor mij werkt. 

Tegenwoordig verdiep ik me steeds meer in mijn Human Design, dat een soort blauwdruk van jezelf is. Hoe zit je in elkaar, hoe werken dingen energetisch voor jou en wat werkt het beste voor je? Je hoeft dit niet te zien als vaststaand gegeven maar meer als experiment. Kijken en onderzoeken of het voor jou ook klopt. Nu opeens zie ik wat ik steeds aan het doen ben. Ik zoek steeds naar mijn volgende doel omdat ik denk dat dat hoort, en heb het gevoel dat ik verdrink in de opties. Is dit mijn doel? Is dat mijn doel? Wat is mijn doel?

Ik mag een richting opgaan die voor mij goed voelt, en de rest ontvouwt zich vanzelf. Wel lastig, om steeds in dat vertrouwen en overgave te blijven. Steeds opnieuw word ik getest. Durf je het nog op je eigen unieke manier? Ben je bereid voor jezelf te staan, heb je vertrouwen rechts af te gaan ook al gaat de hele wereld naar links voor je gevoel.

Mooi man, dat hardlopen! 😉